Ünlü Arıcılık

Okuldan mezun olduktan sonra doğruca köye gittim. Yaz işleri köyde yoğundu. Yüksek öğretmenliğe seçilmiştim ancak bana katılım süresi geçtikten sonra haber ulaştı. O şansımı kaybettim. Tayinim Kayseri-Palas-Sarıoğlan köyüne çıktı. Orada tecrübeli bir öğretmen ağabeyim bana çok güzel kılavuzluk etti. Okulun her işini ikimiz yapardık. Ben genç ve dinamik bir delikanlıydım, ağabeyime de iyi geliyordum demek ki. Oradan tayinim Çorum’a çıktı. Biraz daha Türkiye’nin farklı yerlerini tanıdıktan ve Manisa’da kısa dönem askerlik yaptıktan sonra Antalya-Döşemealtı-Çığlık köyüne geldim.

Okuldan mezun olduktan sonra doğruca köye gittim. Yaz işleri köyde yoğundu. Yüksek öğretmenliğe seçilmiştim ancak bana katılım süresi geçtikten sonra haber ulaştı. O şansımı kaybettim. Tayinim Kayseri-Palas-Sarıoğlan köyüne çıktı. Orada tecrübeli bir öğretmen ağabeyim bana çok güzel kılavuzluk etti. Okulun her işini ikimiz yapardık. Ben genç ve dinamik bir delikanlıydım, ağabeyime de iyi geliyordum demek ki. Oradan tayinim Çorum’a çıktı. Biraz daha Türkiye’nin farklı yerlerini tanıdıktan ve Manisa’da kısa dönem askerlik yaptıktan sonra Antalya-Döşemealtı-Çığlık köyüne geldim.

Evlenme zamanım da gelmişti. Ben kafamın uyuşabileceği bir öğretmen eş ararken, babam her fırsatı değerlendiriyordu. Sonunda Döşemealtı-Kovanlık köyünde çalışan, idealist bir öğretmen olan eşimle hayatlarımızı birleştirdik. Eski okulu lojmana çevirerek başladık.

Köyde pamuk, susam, ayçiçek, fıstık gibi ekimler yapılıyor ve arıcılık az sayıdaydı. Her evde hayvancılık yapılması gerekiyordu. Köyden arıcılık kursu talebi gelmeye başladı. Ben de okul müdürü olarak talepte bulundum. Neredeyse 40-50 kişi kursa katıldı ve belgelerini aldı. Bu sırada müfettişlerimiz okulu senede bir veya birkaç kez ziyaret ediyordu. Bir müfettiş bana, “Türk Milli Eğitimi adına her şeyi yapmışsın, kendin için ne yaptın?” diye sorduğunda, düşündüm ve koca bir hiç olduğunu fark ettim. Bir dahaki gelişlerinde bu durumu kesinleştirmemiz gerektiğini söylediler ve gittiler. Eşimle düşündük, bir öğretmenin yapabileceği ancak arıcılık olabilirdi.

Köyümüzde arısı olan Sinan Amca’yla 10 arı için 1000 TL’ye anlaştık. Müfettişler sevindiler ve heyecanlandılar. Yıl 1973. O günden bugüne aralıksız devam ediyorum. Birçok arıcı dostum ve arkadaşım oldu. Herkesin şikâyeti arıcılığın sahipsiz olmasıydı. Bu amaçla kolları sıvadık ve 10 kişi ile Antalya Arıcılar Birliği’ni (AYBİR) kurduk. Zorlandık ama başardık. En azından arıcılarımızın sözü dinlenmeye başlandı. Makul fiyatlara ihtiyaçları gideriliyordu. Arı ve arı ürünleri satılıyordu. En azından arının ve balın ne olduğunu anlatan birileri vardı. Elimden geldiğince arı yetiştiriciliği, arı ve arı ürünleri yetiştirmede yararlı olduğuma inanıyorum.

Arıcı dostlarıma tavsiyelerim şunlardır:

• Araştırın, inceleyin, titizlikle uygulayın (arı bakımında).
• Ürettiğiniz ürünü, kendiniz tüketecekmiş gibi üretin.
• Bitki bilimci olun, doğayı tanıyın.
• Bu işi istekle, zevkle ve bilimin ışığında gençlere öğretin.
• Bildiklerinizi mezara götürmeyin.
• Dünyamızın ve ülkemizin arıya ve arıcılığa ihtiyacı var.

Hiçbir enzime ihtiyaç duymadan kana karışan bu mucizeye sahip çıkın. Yoksa arı olmazsa doğa her şeyi toprağa gömer ve dünya yok olur.

Saygılarımla,

Emekli Öğretmen Ramazan Ünlü

Tabii evlenme zamanım da gelmişti. Ben kafamın uyuşabileceği bir öğretmen eş ararken, babam her fırsatı değerlendiriyordu. Sonunda Döşemealtı-Kovanlık Köyü’nde çalışan, oda idealist bir öğretmen olan eşimle hayatlarımızı birleştirdik. Eski okulu lojmana çevirerek başladık.

Köy pamuk, susam, Ayçiçek, fıstık gibi ekimler yapıyor ve arıcılık az sayıda idi. Hayvancılık herkesin evinde olması gerekiyor. Köyden arıcılık kursu talebi gelmeye başladı. Bende okul müdürü olarak talepte bulundum. Neredeyse 40-50 kişi kursa katıldı ve belgelerini aldı. O sırada tabii müfettişlerimiz okulu ziyaret ediyor senede bir veya birkaç kez. Bana Türk Milli Eğitimi adına her şeyi yapmışsın, kendin için ne yaptın dediğinde; düşündüm tabii… koca bir hiç. Bir daha ki gelişimizde kesinleşsin dediler ve gittiler. Eşimle düşündük bir öğretmenin yapabileceği ancak arıcılık olabilirdi.

Köyümüzde arısı olan Sinan amcayla 10 arı 1000 TL ye anlaştık. Müfettişler sevindiler, heyecanlandılar. Yıl 1973. O günden bugüne aralıksız devam ediyorum. Birçok arıcı dostlarım, arkadaşlarım oldu. Herkesin şikâyeti arıcılığın sahipsiz olmasıydı. Bu amaçla kolları sıvadık. 10 kişi ile  Antalya Arıcılar Birliğini (AYBİR) kurduk. Zorlandık ama başardık. En azından arıcılarımızın sözü dinlenmeye başlandı. Makul fiyatlara ihtiyaçları gideriliyordu. Arı ve arı ürünleri satılıyordu. En azından arının, balın ne olduğunu anlatan birileri vardı. Elimden geldiğince arı yetiştiriciliği, arı ve arı ürünleri yetiştirmede yararlı olduğuma inanıyorum.

Arıcı dostlarıma tavsiyelerim şunlardır ;

1. Araştırın, inceleyin, titizlikle uygulayın. (Arı bakımında)
2. Ürettiğiniz ürünü kendiniz tüketecek şekilde gibi üretin.
3. Bitki bilimci olun, doğayı tanıyın.
4. Bu işi istekle, zevkle, bilimin ışığında gençlere öğretin.
5. Bildikleriniz sizin ile mezara gitmesin.
6. Dünyamızın, ülkemizin arıya ve arıcılığa ihtiyacı var.

Hiçbir enzime ihtiyaç duymadan kana karışan bu müzice ye sahip çıkın. Yoksa arı olmaz ise doğa her şeyi toprağa gömer. Dünya yok olur.

                SAYGILARIMLA

EMEKLİ ÖĞRETMEN RAMAZAN ÜNLÜ